26

تا روز جمعه بچم پیش ما بود و شب بردیمش . ده روزش شد دو هفته .  خیلی آروم  باور کرده بودم که بچم برای همیشه با منه .... از شب شنبه که رفته دوباره همون حس های بد اوایل جدایی به سراغم اومده و من توی دوران نقاهتشم . برام عجیبه . هی در طول روزبا خودم میگم الان کجاست ؟ صبح که از خواب بیدار میشم یادم می افته که الان بچم رفته مدرسه ...  یا سر صفه حتما ... این فکرا حسهای غم انگیزی بهم میده و هی وسوسه ام می کنه بخزم تو یه کنجی و برای دل خودم کمی اشک بریزیم تا سبک بشم امامقاومت می کنم و بجاش بداخلاقی شدید .... در کل اینروزا خیلی بی قرار و بی تابم. نمی دونم چرا ؟ هر کنکاشی میکنم از پس علتش بر نمیام . نمی دونم چمه . از خودم راضی نیستم ... باید وقت بذارم و تمرینهای تمرکز و عدم مقاومت رو انجام بدم . زیادی خودم رو وکیل همه کار زندگی کردم و استرس شدیدی به خودم وارد می کنم .نه اینکه مسئولیت خاصی بر عهده من باشه . اما الان ذهناً مسئولیت همه کارای مهم زندگی رو به عهده گرفتم، وام ، پول ، حقوق ، قسطا ، کلاس زبان رفتن یا نرفتن ، توی اداره با این آدم بیشعور و اون آدم بی غیرت مودبانه حرف زدن برای ملاحظات کاری و..... البته بصورت کاملاً نامحسوس و ذهنی... هر لحظه از شبانه روز بهش فکر میکنم و اما و اگر می کنم . چند روز پیشا حتی مسئولیت زن خوب زندگی بودن ، زن مهربون بودن و شریک خوب زندگی بودن هم روی گلوم پا گذاشته بود و داشت خفم می کرد بند کردم به شوهر بی تقصیرم و گفتم همه اینا برای اینه که تویی پیدات شد و من زندگی تشکیل دادم و مجبور شدم بخاطر زندگی حساب و کتاب کنم. دلم میخواد چوپون باشم تو صحرا ولی اینهمه استرس نکشم برای زندگی بچشم مردم ! برای همین می گم که باید طریق آرامش رو در پیش بگیرم و همه چی رو به خدا وابگذارم .باید