44

وسط خیابون زد رو ترمز و داد و بیداد که پیاده شو بروگمشو ...

.

.

.

از اول صبح حس خوبی نداشتم . اس داد وقت داری بیا بریم حرفامونو بزنیم گفتم نه نمیام . ساعت یازده ونیم اس پشت اس که من دم ادارتم تو رو بجان من بجان خودت بجان بچه بیا .... هررررر چی گفتم نمیام  نوشت التماست می کنم بیا . منم رفتم .بگذریم که همه اس هاش دروغ بود و منو یه ده دقیقه جلوی در معطل کرد تا رسید ... چقدر زبون باز و دروغ گوئه برای رسیدن به مقاصدش .... وقتی رسید من سر همین قضیه باهاش بنای اعتراض گذاشتم نه که فحشی بدم یا حرفی بزنم ...اونم در جوابم می گفت : یک روز شد خوش اخلاق باشی .... یک روز شد مهربون باشی .نمیشه باتودوست بود. گفتم برای چی باتو دوست باشم ؟ مهربون باشم ؟ چرا وقتی رفتارت با من رفتار دشمنانه است تظاهر کنم که با هم خوبیم و مثل دوتا ادم عادی باهم رفتار کنیم ؟ آخه چطور ممکنه؟ 

 یه بیست دقیقه  تو ماشین حرف زدیم که به دعوا ختم شد ، میگه : من بچه رو هر دو هفته یه بار با اتوبوس یه آدم آشنا یه راننده مطمئن می فرستم ببینیش ... من دنبال این نیستم که از تو جداش کنم . من همیشه خوبی تورو جلوش میگم . قول میدم بهت تابستونا  یک ماه پیش توباشه و حتی بعضی آخر هفته ها می برمش روستای بابات که اونجا باشه . خودمم مجبور شدم برم بیرجند و وگرنه دوست ندارم بعد 19 سال از این شهر برم ... و برام سخته و 70 30 به نفع نفع زاهدان دلم ن می خواد برم . حتی دیشب داشتم فکر میکردم بعد ماه رمضان استعفا میدم دوباره برمیگردم زاهدان و... تو بفکر مدرسه بچه باش که  سطح مدارس بیرجند از زاهدان خیلی بالاتره و اجبار من بخاطر رفتن به بیرجند بخاطر اینه که مسائل اداریشو توضیح داد وخلاصش اینکه حداکثر دوسال دیگه بخاطر مسائلی و.. بهش میگن برو سر پست قبلی و حقوقش بسیار کم میشه و .... (اینجا رو داشته باشید که  نصف هدفش غیر از تحمیل به رفتن؛ هدف مالی داره ) ... بعدش گفت که حالا فردا معارفه ام بیرجنده الان دارم میرم که راه بیفتم اومدم تورو ببینم و برم ببین اوقات تلخی نکن و با من خوش اخلاق باش .(اخه چطور خوش اخلاق باشم وقتی رفتنش برای اون عروسیه و برای من عزا است )

این حرفای اون بود ... منم گفتم : من طاقت ندارم بچم رو تو اتوبوس حتی با راننده آشنا بفرستم .هزار بلا ممکنه سرش بیاد ... تصادف که غریبه و آشنا نمی شناسه ... یکی تر یاک تو کیف بچم بکنه ...یکی  بلایی سرش بیاره ...زبونم لال ... غیر ممکنه من بتونم همچین شرایطی رو تحمل کنم . تازه کل تابستون یکماه پپیش من باشه ؟؟؟؟ خیلی بی انصافی !

تنها شرایط مناسب اینه که هر دومون توی یک شهر باشیم ... که اونم به این راحتی نیست من اگر بیام اونجا حقوقم بسیار پایین میاد و شوهرمم بیکار میشه  یعنی عملاً در مضیقه قرار می گیرم ... اینجا بود که با طعنه بهم گفت : تو مادر نیستی اگر مادر بودی بخاطر مسائل مالی بچتو ازدست نمی دادی !

منم بهش گفتم : خودت هم که  بخاطر مسائل مالی و اینکه شرایط کاری برات تو بیرجند بهتره می خوای بری چی ؟ اینو که گفتم صداشو برد بالا و شروع کرد به فحش دادن که گور پدر تو و پدرومادرت ...هر چی تحملت می کنم آدم نمیشی . برو تو و این بچه ات هر غلطی می خواهی بکن . برو طبق قانون هر صبح پنج شنبه بیا دنبالش ... برو دادگاه شکایت کن .... می خوای با اتوبوس برات می فرستمش . می خوای هم بیا بیرجند وگرنه برو شکایت کن ... از تو و بچت چی دیدم ؟ جوونیمو به پات ریختم و فلان و فلان ... وقتی گفتم : ببین حرف حق رو می زنم که بخاطر مسئله مالی می خوای بری چه جوشی میاری ؟ برای من بده و برای تو خوب؟ پس مظلوم نمایی  نکن که مجبورم برم و از تهران به من تحمیل شده و اگر نرم اخراج میشم و .... خودت بخاطر دوسه سال بعدت که پستتو ازت بگیرن می خوای زودتر بری سر پست جدید تو بیرجند ولی من که تو بیرجند نه خودم جایی دارم و نه شوهرم کاری براش میمونه بنظرت مادر خوبی نیستم 

باز زد رو ترمز داد زد پیاده شو برو گمشو . با همون حالتی که زمانی که زن وشوهر بودیم سر من داد میزد و با تحکم و حقارت منو می زد و فحش میداد ... یهو هجوم سالها خاطره بد منو اونقدر پریشون کرد که شروع کردم گریه کردن و داد زدم من دیگه برده و اسیر تونیستم ... منو ببر دم ادارم پیاده کن .... اینقدر زور خودت رو سر من خالی نکن . الان اون زنته که میتونی سرش داد بکشی .گریمم قطع نمیشد . یه کم رفت ولی باز طاقت نیاورد زد روترمز و با نفرت و غیظ منونگاه کرد پیاده شدم و با آخرین زوری که در توانم بود درماشین پلاک قرمزشو بهم کوبیدم و پیاده برگشتم تا اداره .... تا رسیدم یک حالت گیج وویج داشتم ... بیشتر مظلومیت و گریه و اشک و آه و وای کاش بمیرم و خودکشی و فردا کی می رسه برم دادگاه شکایت کنم ....اما وقتی رسیدم اداره پر اززز خششم بودم و پر از نفرت و پر از فریاااااااددددددد

دیدنمون هم به نتیجه نرسید ... من؛  فقط من هستم که باید تصمیم بگیرم برم .... دیشب یه خواب خوبی دیده بودم که علی اومده بیرجند و کارش گرفته و من و خواهرم تو محل کارش هستیم خوشحال و خندون .... شاید یه نشونه باشه . اون مرد حاضر نیست بچه روبذاره و منم دوست ندارم حقیقتاً که بچه فقط  پیش من باشه ... و دوست ندارم بچم رو اونجوری هر دو هفته یه بار ببینم با اتوبوس بیاد. شده خودم برم و ببینمش تازمانی که انتقالیم درست بشه.