48

از اول ماه رمضان که صادق رو گذاشته پیش من . دوبار فرستادمش که رفع دلتنگی کنه آخه هنوز زن و بچش همینجان و در واقع اسباب کشی رو موکول کردن به بعد ماه رمضان . الانم بچه اونجاست قراره امروز برم دنبالش که به کلاس زبان و نقاشیش برسه . 

شب قدربرام  پیام فرستاد که حلالم کن و منو ببخش . گفتم قبلنم بهت گفتم که کینه و نفرتی نمونده فقط حرصم نده سر بچم . بعد نوشت یادت میاد این شبای قدر میرفتم مسجد بعد دم سحر با غذای سحریه مسجد بدست می اومدم خونه... نوشتم آره یادمه ولی جوری گذشته که انگار هیچوقت نبوده .  

یادت میاد بعضی شبا تا سه صبح ویر حرف زدنمون می گرفت هی حرف می زدیم هی حرف می زدیم در نهایت مسالمت و بدون دعوا ؟.... گفت راس میگی یادمه ... بعد چیزایی نوشت که اشکام مث سیل می اومد از عمر تباه شده ... از زندگی بی حاصل که دود شد رفت هوا و از بچه ی معصومم که داره بیگناه تاوان میده ... چی بگم ... شاید بنظر شما عجیب باشه ... شاید ما غیر معمولی هستیم . اما وقتی یک زندگی 9 ساله تموم میشه در واقع یک دهه از عمر آدمه که رفته با همه خاطره هاش خوب و بد. این به معنی پشیمونی نیست.. به معنی حس تلخ شکست و جبران ناپذیر بودن عمرو جوونیه . اینکه زندگی دوم هرچی هم عالی و بی عیب و نقص باشه، بقول اون " ساختن خونه روی آبه " . 

---

هفته پیش به خواهش خودش رفتم مدرسه صادق که پروندشو بگیرم چون خودش وقت نداشت بره و چون مدرسه نزدیک اداره ماست و میشه پیاده رفت منم رفتم اونجا... مدیرش وقتی اسم بچه روشنید گفت مثل اینکه شما متارکه کردید ؟ نمیتونم پرونده رو به شما بدم ! گفتم چرا ؟ گفت چون بچه مال پدره ! خودشون باید بیان بگیرن !

همون حرف مزخرفی که قاضی، توی اون دادگاه غیر انسانی سه سال پیش بهم زد... دراوج نفرت به قیافه مومن نمای مدیر مزخرفش زل زدم و  حرف زدم حرف زدم و حرف زدم .خودمم نمی فهمیدم چی میگم... همه مسئولین مدرسه جمع شده بودن و حرفای منو گوش میدادن . بهش گفتم  من به خواهش خود پدرش اومدم برای گرفتن پرونده. شما تربیت کننده نسل آینده اجتماع هستید. ما با هم بخاطر بچه مسالمت داریم و شما باید دعا کنید پدرها و مادرهای بیشتری بعد جدایی بخاطر بچشون باهم خوب باشن .

اونم کلی چرت و پرت و قانون و حدیث و روایت برام ردیف کرد .... اوووووف از این باصطلاح فرهنگی های داغتر از آش. در نهایت اس ام اس محترمانه و خواهش آلود آخونده رو نشونش دادم که ببین این همون حاج آقاتونه که از من خواسته بیام . چشماش چهارتاشده بود که اولین باره می بینم دو نفر طلاق گرفتن اینجور محترمانه باهم حرف بزنن . جلوشون زنگ زدم به حاج آقاشون و گفتم به من پرونده رو نمیدن اونم گفت ولش کن برو اداره . 

اما تا نیم ساعت بعدش کلنجار رفتم تا بالاخره پرونده رو به من دادن . در واقع می خواستم ول کنم برگردم اداره ولی اونقدر موضوع براشون جالب شده بود که نذاشتن . فقط  آخرش فرار کردم از دست اون احمقها . بعد که زنگ زدم به آ خونده گفتم پرونده رو گرفتم گفت به من زنگ زدن نیم ساعت پیش که بدیم بهش یا نه ؟ نگو که با وجود همه سخنرانی های من باز هم اون معاون ریشو رفته تو اون دفتر و به خود آخو نده زنگ زده و اجازه گرفته .... حالم بد شد گفتم گور پدر تو و اون مدرسه و مسئولاش و قانوناش. نمی رفتم لااقل اعصابم خورد نمیشد. ولی تشکر کرد ازم و در کمال تعجب دیدم با من درمورد مسئولای مدرسه هم عقیده است .