این روزهای اخر سال واقعا نمیدونم متاثر از چی هستم .دیگه اصلا دست ودلم به هیچ کاری نمیره ...خداروشکر کلاس زبان تمام شد . باشگاه رو هم بصورت فردی تعطیل کردم وفقط دارم لحظه شماری میکنم برای اینکه اون ۵۰۰ کیلومتر رو بکوبم و برم ده ... حتی دست ودلم به نوشتن وبلاگ هم نمیرفت . یک سفر چهار پنج روزه رفتم که واقعا اوضاع واحوال روحی رو درست کرد خداروشکر . اما هنوزم توی حس تعطیلی هستم ... میدونم توی ده هم خبری نیست که برم ... خواهرا میان با شوهراشون و بچه های شیطون .دیگه هیچکدام اون دخترهای زمان مجردی نیستیم که بگیم وبخندیم و دغدغه بچه و شوهر نداشته باشیم .

---

۵ شنبه میرم دنبال پسرکم .باید برم براش کفش دامادی بخرم بقول خودش ... (آخرین بار از پوشیدن کفشهای اسپرت بچگانه اش شاکی بود) مظلومانه گفت : مامان ٬من کفش دامادی میخوام با کت وشلوار و موی تاج خروسی که بهش آب بزنم بره بالا ... بعد ازاینا که یک حلقه دور گردن آویزون میکنن ...(منظورش کراواته ) .... میخری برام ؟