به این نتیجه رسیده ام که واقعاً آدم های دور و برم اینجوری ان که اگر مدام جلوشون ناله کنی و ناراحت و گرفته باشی و گریه تو ببینن و به خاک سیاه نشستنتو و .... آخر رفاقت میشن و دوست و دلسوز و مهربون و خیرخواه ... اما اگر خدای نکرده ببینن که داری میخندی و زمونه بهت روکرده و احساس شادی و خوشبختی میکنی ، میشن دشمن خونی ات ...
برای همین میگم که آدم اصلاً نباید جلوی مردم خوشبختی وخوشحالیشو بروز بده چون همه از دوروبرش پراکنده میشن . درسته ؟ یا این یک فکرمنفی هست؟ حتی توی این دنیای مجازی ... اونوقتا که همش اشک وآه مینوشتم دوستای پایه زیادی داشتم برعکس الان که هیچ کی یاد من نمیکنه . اینطوریه ؟
یه روز توی یه جمع بین همکاران اداره از اوضاع واحوالمون میگفتیم . نتیجه این شد که یکی از اونا دیگه با دیدن من راهشو کج میکنه . از شدت حسودی یا نفرت یا .... نمیدونم . انگار همه منتظرن تو همیشه غصه وغم داشته باشی و ناراضی از زندگیت . یکی از صمیمی ترین دوستای دانشگاهیم همینطور . الانا بهیچ وجه نه جواب اس میده و نه پیام . در صورتیکه اونقدر با من خوب بود که برای غصه های من اشک می ریخت .
اصلاً‌اون حدیث معصوم برعکس شده که میگن شادی مومن باید در چهره اش باشه و غم واندوهش در دلش ... این روزا یه جوریه که باید غم و ناراحتیتو تو چهرت نشون بدی تا برات پاپوش درس نکنن ، زیر آب نزنن ، از چشم زخم درامان باشی و ... و.... خوشحالی و خوشبختیتو بریزی تو دلت و تنهایی ذوق کنی .
قدیما می گفتن که از سه چیزت با مردم صحبت نکن ؛ از شیوه و مقدار درآمدت ، از مذهبت و عقیده ات و از .... ؟ نمیدونم سومی چی بود ... اما راست گفته بودن واقعاً